Door: Willem Denijs
Het is dinsdag 11.30 uur, ik heb vakantie. Ik heb afgesproken om een klein optreden te doen in het UMC. Ik ga spelen in de huiskamer van de afdeling Geriatrie tijdens het eten van de patiënten. Dat heeft de nodige voeten in de aarde: eerst moet de piano worden gestemd, dan moet de piano op een hondje worden getild en naar de lift gereden. We gaan naar de tweede verdieping en zoeken de afdeling Geriatrie. Een verpleegster weet dat we komen en wijst ons de weg naar de huiskamer. In de huiskamer staat een grote eettafel met stoelen. Waar zullen we de piano neerzetten? En in welke richting?
Het is kwart over twaalf, tijd om te beginnen. Ik vertel wie ik ben en wat ik kom doen. Een vrouw zegt dat zij er niets van verstaat. De andere drie vrouwen en de man reageren niet, maar kijken mij wel vriendelijk aan. Ik vertel dat ik ga beginnen met een jazzstuk van Charles Mingus, geheten Pork Pie Hat. Het is wel fijn om met een langzaam stuk te beginnen. Dat geeft rust voor speler en luisteraars. De kop is eraf. Ik verwacht applaus, maar de patiënten zijn vol aandacht aan het eten.
Ik ga door met een eigen stuk. Dat voelt vertrouwd en maakt in ieder geval dat ik zelf lekker kan spelen. Daarna Hjemveh van Edvard Grieg, een stuk waar de pianostemmer, die mee is gekomen om het optreden te zien, van ontroerd raakt. Bij de start van het volgende stuk gebeurt waar ik altijd bang voor ben: ik ben het even helemaal kwijt. Gelukkig lukt het om er een geïmproviseerd intro van te maken en zet ik daarna vol vertrouwen alsnog de prelude van Sjostakovitsj in. Beethoven vliegt ergens halverwege uit de bocht, maar inmiddels vertrouw ik erop dat het gebeuren op zich mooi genoeg is en dat dat gegeven de muzikale foutjes wegpoetst. Ik eindig met twee eigen stukken en vooral in het laatste stuk, Ondeelbaar Moment, kan ik ineens al mijn emoties die in deze omgeving worden opgeroepen in de muziek leggen.
Het is een mooi half uur geworden. Het eten en de muziek zijn gelijkertijd op. Later hoor ik dat de piano op de hele afdeling te horen is geweest en dat sommige patiënten die niet in de huiskamer konden komen omdat zij bedlegerig zijn wel van de muziek hebben genoten. De begeleidster van de Dienst Levensoriëntatie en Geestelijke Verzorging is heel blij met het optreden en hoopt dat we dit vaker kunnen gaan doen. Wat mij betreft ga ik dat zeker doen!